Skip to main content

জীৱনৰ ৭২০ ঘণ্টা আৰু আমি


আজৰি সময়ত মন গ’লে ইণ্টাৰনেটত এনেই কিবা কিবি খুচৰি থকাৰ সময়তে প্ৰায় চাৰি বছৰমান আগেয়ে TED নামৰ অনুষ্ঠানটোৰ কথা শুনিবলৈ পাইছিলোঁ। আগতে বিদ্যালয়ৰ বাৰ্ষিক অধিৱেশনৰ গোটেইকেইদিনৰ আটাইতকৈ বিৰক্তিকৰ মূহুৰ্তটি আছিল মূল সভাৰ দিনা, কাৰণ সেইদিনা বঁটা বিতৰণী হোৱাৰ আগেয়ে অসীম ধৈৰ্যৰ পৰিচয় দাঙি ধৰি দিনটো ভাষণ শুনি থাকিবলগীয়া হয়, তাতে ভাষণৰ দৈৰ্ঘ্যবোৰো অনিয়ন্ত্ৰিত। এনেধৰণৰ বহুত দীঘলীয়া ভাষণ প্ৰদান কৰা অনুষ্ঠানবোৰৰ প্ৰকৃততে যিমানখিনি উপযোগিতা হ’ব লাগে, সিমানখিনি প্ৰায়ে হৈ উঠা দেখা নাযায়। বক্তাজনে প্ৰকৃততে প্ৰথম আঠ-দহ মিনিটমানহে আমাৰ(শ্ৰোতাৰ) সৰ্বোচ্চ মনোযোগ লাভ কৰিবলৈ সক্ষম হয়। তাৰ পাছৰ সময়খিনি মানুহৰ মন মগজু ধৰি ৰাখিবলৈ বাধ্য কৰোৱাটো নিৰ্ভৰ কৰে বক্তাজনৰ নিজৰ সামৰ্থ্য আৰু বিষয়বস্তুৰ গুৰুত্বৰ ওপৰত। এই কথাটোকে সাৰথি কৰি ideas worth spreading শীৰ্ষক শ্লোগানেৰে আৰম্ভ হৈছিল TED নামৰ এই অনুষ্ঠানটি  যাৰ সম্পূৰ্ণ অৰ্থ হৈছে Technology, Entertainment & Design। এই অনুষ্ঠানৰ যোগেদি বিভিন্নজন পাৰদৰ্শী ব্যক্তিক নিৰ্বাচিত বিষয়ৰ ওপৰত বক্তৃতা প্ৰদান কৰিবলৈ সুযোগ দিয়া হয়। মন কৰিবলগীয়া কথাটো হ’ল এই ভাষণবোৰৰ দৈৰ্ঘ্য কিছুমানৰ তিনিমিনিট, কিছুমানৰ পাঁচ, অথবা দহ, নাইবা সৰ্বোচ্চ ওঠৰ মিনিট। যাৰ ফলত বক্তা আৰু দৰ্শক উভয়ৰে সময় ৰাহি হোৱাৰ লগতে বক্তৃতাটোৰ গোটেই সময়ছোৱাত বক্তাজনে দৰ্শকৰ সম্পূৰ্ণ মনোযোগ আদায় কৰিবলৈ সক্ষম হয়। এই বক্তৃতাসমূহ বিশ্বৰ সমগ্ৰ প্ৰান্তৰ মানুহে পাব পৰাকৈ TED ৰ ৱেবছাইটত বিনামূলীয়াকৈ উপলব্ধ। তাৰোপৰি বৰ্তমানে বিশ্বৰ বিভিন্ন ঠাইত TED-ৰ আৰ্হিত TEDx নামেৰে এক অনুষ্ঠান স্থানীয় প্ৰেক্ষাগৃহ, বিশ্ববিদ্যালয় বা তেনেধৰণৰ প্ৰতিষ্ঠানসমূহত আয়োজনৰ দিহা কৰা হয় য’ত সেই অঞ্চলৰ কোনো পাৰদৰ্শী ব্যক্তিয়ে নিৰ্দিষ্ট বিষয়ৰ ওপৰত বক্তৃতা প্ৰদান কৰে। উদাহৰণস্বৰূপে আমাৰ বিশ্ববিদ্যালয়ত(তেজপুৰ বিশ্ববিদ্যালয়)ত TEDx ৰ আয়োজন কৰা হৈছিল য’ত যাদৱ পায়েঙক নিমন্ত্ৰণ জনোৱা হৈছিল। 
TED ৰ বক্তৃতাসমূহ উপলব্ধ হৈ থকা ৱেবচাইটটো এদিন খুচৰি থাকোতে এদিন মুখামুখি হ’লো তাত বক্তৃতা প্ৰদান কৰিবলৈ অহা বিশ্বৰ সৰ্ববৃহৎ কোম্পানী গুগলৰ এজন ইঞ্জিনীয়াৰৰ, নাম মেট কাট্। তেওঁৰ বক্তৃতাৰ শিৰোনাম আছিল ত্ৰিশ দিনত নতুন কিবা কৰিবলৈ যত্ন কৰো আহক(Try something new in 30 days)। জীৱনৰ কোনো মূহুৰ্তত অসহায় হৈ ছন্দ হেৰাই পেলোৱা কোনো মানুহৰ বাবে মেট কাটৰ নাতিদীৰ্ঘ্য সেই বক্তৃতাটি হ’ব পাৰে সঞ্জীৱনী সুধাস্বৰূপ। গুগলৰ ছিনিয়ৰ চফটৱেৰ ইঞ্জিনীয়াৰৰ দৰে এটা পদত অধিস্থিত মেট কাটৰ বক্তৃতাটোত সোমাই আছে সময়ক নিয়ন্ত্ৰণ কৰাৰ কৌশল। তেওঁৰ সেই বক্তৃতাটোৰ দৈৰ্ঘ্যই আছিল মাত্ৰ তিনি মিনিট আৰু সেই সময়কণৰ ভিতৰতে তেওঁ সকলোকে দি গ’ল সময়ক নিজৰ মুঠিলৈ অনাৰ সচাৰ কাঠি। 
গুগলৰ কথা নজনা আৰু নুশুনা মানুহ বিচাৰি যোৱাটো একপ্ৰকাৰৰ অসাধ্য সাধন কৰিবলৈ যোৱাৰ নিচিনা কথা। এনেহেন প্ৰকাণ্ড কোম্পানী এটাৰ লগত জড়িত হ’ব পৰাটো কাৰোবাৰ জীৱনৰ বাবে যিমান ডাঙৰ কথা সিমান ডাঙৰ কথা হৈছে তাৰ কৰ্ম-পৰিক্ৰমা (work environment)ৰ লগত তাল মিলাই চলিব পৰাটো। গুগলৰ কৰ্মচাৰীসকলৰ এনে এক সুনামো আছে যে তেওঁলোকে কৰ্মবিৰতিৰ সময়তো এনেই ধেমালি বুলিয়ে আৰম্ভ কৰা এটা কাম আছিল ভাৰ্চুৱেল ৰিয়েলিটিৰ বাবে গুগল কাৰ্ডবৰ্ড- যি পাছলৈ সমগ্ৰ বিশ্বতে জনপ্ৰিয় হৈ পৰাৰ লগতে সমাদৰ লাভ কৰিবলৈ সক্ষম হয়। অৰ্থাৎ তাত একেৰাহে এনেকুৱা এদল মানুহে কাম কৰি থাকে, যি যন্ত্ৰৰ দৰে কাম কৰাতেই কেৱল পাৰ্গত নহয়, বৰঞ্চ সদায়  নিত্য নতুন উদ্ভাৱনী চিন্তা কৰাতো সিদ্ধহস্ত।
যি নহওক, অইন সকলোবোৰৰ দৰেই মেট কাটো গুগলৰ এজন সাধাৰণ ছিনিয়ৰ ছফটৱেৰ ইঞ্জিনীয়াৰ আছিল। কিন্তু তেওঁৰ সেই একঘেয়ামী জীৱনৰ কোনো এক মূহুৰ্তত উপলব্ধি কৰিলে যে হয়তু তেওঁ সদায় কৰিবলৈ বিচৰা কিছুমান কাম কেতিয়াও কৰা নহবগৈ যদিহে সেইবোৰৰ আৰম্ভণি কেতিয়াও কৰা নহয়। কিন্তু লক্ষ্য যদি পৰ্বতসম হয়, যিকোনো আত্মবিশ্বাসহীন মানুহৰ বাবে সেয়া হৈ পৰিব “দূৰৰ পাহাৰ ৰাতিৰ জুই, তাক নেখেদি থাকিবা শুই”। কাটে ঠিক কৰিলে যে আমেৰিকান দাৰ্শনিক মৰ্গান স্পাৰ্লকৰ পথ অনুসৰণ কৰি তেওঁৱো ৩০ দিনৰ এক সময়সীমাৰ ভিতৰত মনে বিচৰা কামবোৰ সদায় কৰিবলৈ চেষ্টা কৰি যাব। গতিকে প্ৰথম ত্ৰিশদিনৰ বাবে তেওঁ সদায় কৰিবলৈ বিচাৰি থকা ৫ টা কাম নিৰ্ধাৰণ কৰি ল’লে আৰু আন এখন তালিকা প্ৰস্তুত কৰিলে য’ত আছিল তেওঁ এৰিবলৈ চেষ্টা কৰি থকা ৫টা বদঅভ্যাস। 
সেই যি তেওঁ ৩০ দিনৰ প্ৰত্যাহ্বান হাতত ল’লে, মেট কাটৰ মতে তাৰপাছত তেওঁৰ জীৱনটোৱেই সলনি হৈ পৰিল। তেওঁৰ মতে আগেয়ে সময়বোৰ পাখিলগা কাঁড়ৰ দৰে উৰি গুচি যোৱাৰ বিপৰীতে এতিয়া প্ৰত্যেক মিনিট সময় আছিল তেওঁৰ নখ দৰ্পণত। তাৰোপৰি প্ৰথম মাহৰ সফলতাৰ পাছত প্ৰত্যেক মাহতে এনেদৰে নতুন লক্ষ্য, নতুন প্ৰত্যাহবান লোৱাৰ ফলত তেওঁ হৈ পৰিল প্ৰচুৰ আত্মবিশ্বাসী। এটা সময়ত তেওঁৰ নিজৰ ওপৰত থকা বিশ্বাসৰ এনে পৰিৱৰ্তন আহিল যে কেৱল কম্পিউটাৰৰ সন্মুখত বহি হাজাৰ হাজাৰ শাৰী ক’ড চাই থকা মানুহজনে আফ্ৰিকাৰ উচ্চতম শৃংগ বগাবলৈকো সাহস কৰিলে। আৰু আটাইতকৈ ডাঙৰ কথা এনেকুৱা এজন ব্যস্ত মানুহে সেই তেনেকুৱা ত্ৰিশ দিনৰ লক্ষ্য লৈ লিখি উলিয়ালে পঞ্চাছ হাজাৰ শব্দৰ এখন সুদীৰ্ঘ উপন্যাস।
কিন্তু এই আটাইবোৰৰ আঁৰত থকা ৰহস্যটো কি? তেওঁৰ মতে সেয়া হ’ল দিনটোৰ বাবে তেওঁ নিৰ্ধাৰণ কৰি লোৱা সৰু সৰু লক্ষ্য আৰু সেই লক্ষ্য পূৰণ। পঞ্চাছ হাজাৰ শব্দৰ এখন উপন্যাস লিখিবলৈ হ’লে শুবলৈ যোৱাৰ আগেয়ে দৈনিক ১৭০০ শব্দকৈ ৰচনা কৰি গ’লেহে হ’ব, তাকো দিনটো যিমান যি বেলেগ কাম নকৰোঁ কিয়, কিমান ভাগৰ নালাগক কিয়- ১৭০০ শব্দ লিখিহে শুবলৈ যাব। ২৪ ঘণ্টাৰ বাবে যি লক্ষ্য হাতত লোৱা হ’ব, সেয়া যিকোনো প্ৰকাৰে পূৰণ কৰি ল’লে কাম কৰাৰ যি মাদকতা আৰু প্ৰচুৰ আত্মসন্তুষ্টি মনলৈ আহে, সেয়া পৃথিৱীৰ কোনো ঠাইতে কিনিবলৈ পোৱা নাযায়। 
কাটৰ বক্তৃতাটোৱে বিশ্বৰ বিভিন্ন প্ৰান্তৰ মানুহৰ লগতে মোকো যথেষ্ট অনুপ্ৰাণিত কৰাৰ ফলশ্ৰুতিত ময়ো ত্ৰিশ দিনৰ এক লক্ষ্য তালিকা নিৰ্ধাৰণ কৰি এক প্ৰত্যাহবান হাতত লৈছিলোঁ। অৱশ্যে কামটো আৰু অলপ ভাললগা কৰিবলৈ মই মোৰ বন্ধু এজনক বক্তৃতাটো শুনাই তেওঁকো এনেদৰে ৩০ দিনৰ প্ৰত্যাহবান লবলৈ অনুৰোধ কৰিলোঁ। উদ্দেশ্য আছিল যে দিনটোৰ বাবে যি সৰু সৰু লক্ষ্য আমি বাচি ল’ম, সেয়া কৰিব পাৰিলোঁ নে, বা কৰোঁতে কি কি অভিজ্ঞতা হ’ল, সেয়া ইটোৱে আনটোৰ লগত ভাগ-বতৰা কৰা। ইয়াৰ জৰিয়তে আমাৰ এটা লাভ হৈছিল যে কেতিয়াবা যদি কোনোবা এটাৰ কামবোৰ কৰিবলৈ উৎসাহ কমা যেন অনুভৱ হৈছিল, তেতিয়া দিনটোৰ শেষত যেতিয়া সিটোৱে নিজৰ লক্ষ্যত উপনীত হোৱাৰ কথা কয়, তাকে শুনি হেৰুৱা উৎসাহ নিজে নিজে পুনৰুজ্জীৱিত হৈ পৰিছিল। মেট কাটৰ প্ৰথম মাহৰ লক্ষ্য তালিকাৰ এটা উল্লেখযোগ্য কাম আছিল “দিনটোৰ ফটো” শীৰ্ষক এখন ফটো তোলা। আমিও সেই কামটো আমাৰ দৈনিক লক্ষ্য তালিকাত অন্তৰ্ভুক্ত কৰিছিলোঁ। তেওঁ কৈছিল যে সেই ৩০ দিনৰ ৩০ খন ফটোৰ পৰা যাদৃচ্ছিকভাৱে কোনোবাই ফটো এখন নিৰ্বাচন কৰি ফটোখনৰ আঁৰৰ কথা তেওঁক সোধে, ক’ত কেতিয়া তুলিছিল সেইবোৰৰ উপৰি সেই সময়ত কি ভাবি তেওঁ ফটোখন তুলিছিল, সেই পৰ্যন্ত তেওঁ কব পাৰিব। আশ্চৰ্যজনকভাৱে কথাটো সম্পূৰ্ণ সঁচা প্ৰতিপন্ন হৈছিল যেতিয়া আমি নিজে কামটো কৰি সেই কথাটো উপলব্ধি কৰিবলৈ সক্ষম হ’লোঁ। অৱশ্যে তেওঁৰ দৰে উপন্যাস লিখা ধৰণৰ দুৰ্বোধ্য লক্ষ্য এটা আমি হাতত লোৱা নাছিলোঁ, কিন্তু আমি ঠিক কৰিছিলোঁ দৈনিক ডায়েৰী লিখাৰ পাছতো এক পৃষ্ঠাকৈ কিবা লিখিম অথবা দিনত তোলা ফটোখনৰ কাহিনীটোকে লিখিম। এই লক্ষ্য তালিকাখনে বাৰে বাৰে আমাক কিবা এটা কৰিবলৈ সোঁৱৰাই থকাৰ বাবে সময়ৰ অপচয় কম হোৱাৰ লগতে সদব্যৱহাৰ হৈছিল। তাৰোপৰি ৰাতিপুৱা শুই উঠি দিনটোৰ বাবে কৰিবলগীয়া কামবোৰ মনত পেলালে এক অদ্ভুতধৰণৰ মানসিক বলে ক্ৰিয়া কৰাৰ বাবে এলাহ ভাৱটোৰ পৰাও হাত সাৰিব পৰা যায়। এই কামবোৰৰ উপৰি আমি আমাৰ কিছুমান বদঅভ্যাস যেনে ছচিয়েল মিডিয়াৰ ব্যৱহাৰ, স্মাৰ্টফোনৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ কৰি চলা ইত্যাদিবোৰ দিনক দিনে কমাই অনাৰ দৰে অইন কিছুমান কামো হাতত লৈছিলোঁ।
মই ভাবোঁ, সকলোৱে নিজৰ জীৱনৰ একঘেয়ামীতাৰ পৰা ৰক্ষা পাবলৈকে হওঁক বা সদায় কৰিম কৰিম বুলি ভাবি থকা কামবোৰ কৰিবলৈকে হওঁক নতুবা জীৱনটো নতুনধৰণেৰে উদযাপন কৰিবলৈকে হওঁক--এনেধৰণৰ ৩০ দিনীয়া প্ৰত্যাহ্বান এটা লোৱা উচিত। কি ঠিক, এই ত্ৰিশদিনীয়া অভিযানবোৰৰ অন্তত হয়তু কেতিয়াও নভবা নিজৰ অন্য এটা ৰূপ আমাৰ সন্মুখত ধৰা দিবহিও পাৰে।

প্ৰকাশ: নিয়মীয়া বাৰ্তা, দেওবৰীয়া সুগন্ধি, 2nd September, 2018
#TED, #Google, #Matt-Cutt

(Cover photo souce: click here)

Comments

  1. very interesting,Interesting stuff to read.
    Have you tried the '30 days no fap challenge'? :--D

    ReplyDelete
    Replies
    1. :D please try and share the experience, it'll be helpful :D

      Delete

Post a Comment

Popular posts from this blog

মাতৃভাষা আৰু আমাৰ দায়িত্ব

Photo Source:  www.bragitoff.com অসমীয়া ভাষাৰ ব্যৱহাৰ আৰু বিদ্যালয়ত অসমীয়া ভাষা শিক্ষণ মাধ্যম হোৱাৰ ক্ষেত্ৰত ইতিমধ্যে যথেষ্ট বাদানুবাদ আৰম্ভ হৈছে আৰু এই সন্দৰ্ভত সকলোৱে একমত হ ' ব পৰাকৈ যিকোনো এটা সিদ্ধান্ত এতিয়ালৈকে আৱিষ্কাৰ হোৱা নাই(হয়তু নহব) । অসমীয়া ভাষাৰ প্ৰচাৰ , ব্যৱহাৰ , অসমৰ শিক্ষাৰ মাধ্যম হিচাপে কেৱল অসমীয়া ভাষাৰ ব্যৱহাৰ কৰা আদিবোৰ সততে সংবাদ মাধ্যমৰ শীৰ্ষস্থান অধিকাৰ কৰা দেখিবলৈ পোৱা গৈছে।   প্ৰত্যেক বছৰে মেট্ৰিকৰ ফলাফল ঘোষণা কৰাৰ পাছত বাতৰিকাগজৰ শিৰোনামবোৰেও (উদাহৰণস্বৰূপে ব্যক্তিগত খণ্ডৰ ইংৰাজী মাধ্যমৰ জয়যাত্ৰা) এইক্ষেত্ৰত এক ভূমিকা বহন কৰা দেখা যায়। পোনপ্ৰথমে আমি ইংৰাজী ভাষাৰ আগ্ৰাসনৰ কথাকে যদি চাবলৈ যাওঁ , ইয়াৰ মূলতে হ ' ল ইংৰাজসকলৰ সমগ্ৰ বিশ্বত উপনিৱেশ স্থাপনৰ যি প্ৰক্ৰিয়া , তাৰ ফলত প্ৰায় সৰু বৰ সকলো দেশতে এই ভাষাৰ প্ৰচলন আৰু ফলাফলস্বৰূপে বিশ্বৰ প্ৰধান ভাষা হিচাপে এতিয়া ইংৰাজী ভাষাৰ সিংহাসন লাভ। প্ৰায়সংখ্যক দেশৰে প্ৰধান ভাষা( official language) হিচাপে ইংৰাজী ভাষা ব্যৱহাৰ হৈ আহিছে আৰু শেহতীয়া তথ্যমতে সমগ্ৰ বিশ্বৰ দুই মিলিয়ন লোকে তথ্যৰ আদান প্ৰদা

প্ৰিয়বন্ধু

Photo source: http://srzimmartist.blogspot.com (ৰচনাকালঃ ২০০৯) ঘণ্টাটো পৰাৰ লগে লগে গোটেই শ্ৰেণীটোৱেই প্ৰাণ পাই উঠিল। সকলোৱে চিঞৰ বাখৰ কৰি বাহিৰলৈ ওলাই গ'ল যদিও এজন তাৰ ব্যতিক্ৰম। ভালকৈ লক্ষ্য কৰিলে দেখা যায় যে দুচকুত অশ্ৰুৰ জিলিকণি, উদাস মুখৰ ভাও দি থকা এজন ল'ৰা। কিছুসময় পাছতঐ তালৈ এজাক ছোৱালীৰ আগমণ ঘটিল। সিহঁতৰ উশৃংখল হাঁহি, মন্তব্যবোৰে ল'ৰাটোৰ চকুপানীৰ নৈখন খৰস্ৰোতা হোৱাতহে সহায় কৰিলে। নাম তাৰ বৰুণ। শ্ৰেণীৰ আটাইতকৈ শান্ত ল'ৰা। শান্ত মানে একেবাৰে মুখৰ পৰা মাত নোলায়েই। কিন্তু তাৰ মনটো বৰ বহল। শ্ৰেণীৰ সকলো শিক্ষকৰে প্ৰিয়পাত্ৰ সি। তাৰ নম্ৰ, ভদ্ৰ আচৰণে তাক বিপদত নেপেলোৱাও নহয়। বিশেষকৈ, শ্ৰেণীৰ উৎপতীয়া কেইবাটাও ল'ৰাই তাৰ চৰিত্ৰ নষ্ট কৰাৰ চেষ্টা চলায়েই থাকে। কিন্তু তৰোৱালতকৈ কলম সদায় শক্তিশালী। তাৰ চৰিত্ৰ নামে বগা কাজগখিলাত সি ধূলিকণা এটাও পৰিবলৈ নিদিয়ে। শ্ৰেণীত তাৰ স্থান চতুৰ্থ। স্থানক লৈ সি কোনোদিনে গৰ্ব কৰা নাই আৰু তাক দেখিলে এনে লাগে যেন সি সেয়া কৰাৰ প্ৰয়োজনবোধো কৰা নাই। সময়মতে স্কুললৈ আহি শিক্ষকৰ নিৰ্দেশানুসৰি নিয়মমাফিক কৰ্ত্তব্যসমাপন কৰি সি

আকাশবাণী

     সৰুতে ৰাতিপুৱা শুই উঠাৰ পৰা ৰাতি ভাত খোৱাৰ পৰলৈকে যদি কিবা এটা বস্তু একেৰাহে আমাৰ লগত লাগিয়ে থাকে বুলি কবলৈ যাওঁ , নিশ্চয়কৈ তাৰ ভিতৰত ৰেডিঅ ' ৰ নামটোও সংলগ্ন কৰিব লাগিব। আজিকালিৰ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলৰ কথা নাজানো , কিন্তু মই হোষ্টেল অহাৰ আগলৈকে নিয়মীয়াকৈ ৰেডিঅ ' ৰ অনুষ্ঠান উপভোগ কৰিছিলোঁ। প্ৰকৃততে ৰেডিঅ ' শুনাটো একপ্ৰকাৰৰ বাকীবোৰ দৈনন্দিন কামৰ দৰেই আছিল। আমাৰ অঞ্চলত গুৱাহাটী আকাশবাণী কেন্দ্ৰৰ অনুষ্ঠানসমূহ সম্প্ৰচাৰিত হোৱাত অসুবিধা হৈছিল(দূৰত্বৰ বাবে) আৰু আমাৰ ৰাতিপুৱাবোৰ আৰম্ভ হৈছিল ডিব্ৰুগড় আকাশবাণী কেন্দ্ৰৰ পৰা সম্প্ৰচাৰিত ৰাতিপুৱাৰ অনুষ্ঠানসমূহৰ জৰিয়তে। এক বিশেষ সুৰ ধ্বনিৰ জৰিয়তে কেন্দ্ৰৰ প্ৰত্যেকখন অধিৱেশন আৰম্ভ হৈছিল।

মোৰ নৱছাত্ৰাবাস

“ মই অহাৰ লগে লগে সাউতকৈ উঠি গৈ ফুল ছাৰ্টটো পিন্ধিলি যে ? হা ? গৰম উঠা নাই নেকি ?” “ ছাৰ হ ’ ব , একো নহয় । ইমান গৰমো   উঠা নাই ” “ অ , হ ’ ব বাৰু । ইয়াত থাকি পঢ়া শুনা কৰিবলে খালি নেপাহৰিবি । ঢকুৱাখনাৰ পৰা পঢ়িবলে আহিছ , পঢ়িবি , কিবা অসুবিধা পালে মোক কবি , ৰাকেশ পৰাণক কবি ” । ৰাকেশ পৰাণ মানে হোষ্টেলৰ সেইসময়ৰ মণিটৰ ৰাকেশদা আৰু পৰাণদা । ৰাকেশদা মোৰ ৰুমমেটো আছিল । নিজৰ কোঠাৰ পৰা বাহিৰলে ওলালেই তথা ৰূমলে কোনোবা ছিনিয়ৰ আহিলে যাতে আমাক ফুলছাৰ্ট আৰু লংপেণ্ট পিন্ধা দেখা পায় , তেনেকুৱা এটা কটকটীয়া নিয়মে আমাক সকলোক বান্ধি থৈছিল । জুন মাহৰ শেষ দিন । ইমান সময়ে যেনতেন সহ্য কৰি অধীক্ষক ড০ বিমান চেতিয়া ছাৰে কথাখিনি কৈ মোৰ ৰুমৰ দুৱাৰখন পাৰ হোৱাৰ লগে লগেই ছাৰ্টটো খুলি পেলাই ফেনৰ তলত বহি পৰিলোঁ ।

অসমীয়া ভূচিত্ৰাৱলী

---চন্দ্ৰমা দুৱৰী বৰগোহাঞি--- ২০১৮ চনৰ ৪ ফেব্ৰুৱাৰীৰ দেওবৰীয়া বিচিত্ৰাত ৰবেন্দ্ৰ কুমাৰ দাসদেৱৰ ভূচিত্ৰাৱলীৰ বৰ্ণনাই আমাকো লৈ গ'ল দূৰ অতীতৰ তৃতীয় চতুৰ্থ পঞ্চম শ্ৰেণীত অঁকা আমাৰ চিৰচেনেহী জন্মভূমি অসমৰ মানচিত্ৰখনলৈ। ১৯৬৭ চনত যেতিয়া ৩য় শ্ৰেণীৰ বৃত্তি পৰীক্ষা দিবলৈ বাচনিভুক্ত হলো, ভূগোল বিষয়ত নিজ জিলাৰ এখন মেপ আঁকি জিলাৰ সদৰ ঠাই, নদী আদি বহুৱাবলৈ আহিছিল। তাৰ পাছত অসমৰ মেপ খন আকিবলৈ আমাক শ্ৰ্দ্ধাৰ গগন চেতিয়া ছাৰে শিকাইছিল। দাসদেৱে কোৱাৰ দৰে প্ৰথমে মেপখনৰ চাৰিসীমা জুখি স্কেলৰ সহায়ত সমান সমান জোখত বৰ্গক্ষেত্ৰ  আঁচ দি মেপখন আঁকিবলৈ শিকাইছিল। তাৰপাছত জিলাৰ সদৰ ঠাই, তেলৰ পুঙ থকা ঠাই, নদী আদি বহুৱাবলৈ দেখুৱাই দিয়ে। বিদ্যালয়ত থকা অসমীয়া ভূচিত্ৰাৱলীখনৰ পৰা ছাৰে মেপত থকা জিলাৰ সদৰ ঠাই, উত্তৰবাহিনী-দক্ষিণবাহিনী নদীবোৰ, তেল শোধনাগাৰ থকা ঠাইৰ নামসমূহ লিখি মেপত বহুৱাই আনিবলৈ দিয়ে। ঘৰত আহি ককাইদেউহঁতক খাটনি ধৰোঁ ভূচিত্ৰাৱলী এখন লাগে নিজাকৈ। ককাইদেউ বাইদেউহঁতৰ ভূচিত্ৰাৱলী বিলাক সিহঁতক দৰকাৰ হোৱাৰ বাবে দেউতাই নতুনকৈ মোক এখন ভূচিত্ৰাৱলী কিনি দিছিল। বিদ্যালয়লৈ আনিলে ভূগোল পিৰিয়ডত আটাইয়ে লগ হৈ ভূ

প্ৰতিধ্বনি

পল্লৱীয়ে যদি আগতে স্কুললৈ যোৱাৰ আগতে মাকক কয় , মই বইল কৰা কণী খাবলৈ বেয়া পাওঁ , মোক ভাজি দে , মাকে ক ’ ব বায়েৰে দেখোন একোতে অজুহাত দেখুৱাই নেপায় , তইনো কেনেকৈ ইমান আলসুৱা স্বভাৱৰ হলি । আৰু তাৰ পাছত তাই বইল কৰা কণীটো খঙতে নি পকা মজিয়াত পেলাই দিলে কণীটো খাব পৰাও হৈ থাকে , মজিয়াখনো নাভাঙে আৰু অৱশেষত গৈ তাই ভাজি কৰা কণীও খাবলৈ নাপায় । পাছত বায়েক বসুন্ধৰাই নিজৰ ভাগৰটো তাইক দি দিয়ে আৰু তাই মজিয়াত পৰাটো খায় । কলেজ পোৱাৰ পাছত বজাৰলৈ অথবা ক ’ ৰবালৈ ওলাই যাবলৈ হ ’ লে মাকক নিবলৈ দেউতাকৰ স্কুটিখন কোনে চলাব ? পল্লৱীয়ে কেইবাদিনো মুখ ওন্দোলাই , পিন্ধিবলৈ বুলি আনি লোৱা চেণ্ডেল দলিয়াই মেলি চালে , কিন্তু মাক সদায় ডাঙৰ জীয়েক বসুন্ধৰাৰ লগতহে যাব । স্কুটি চলাব পাৰিলে বুলিয়ে কি হ ’ ল ? পল্লৱী সৰু ছোৱালী । বইল কৰা কণী খালে যে তেলত ভজাতকৈ বেছি শক্তি পোৱা যায় , সেয়া বুজি নোপোৱা সৰু ছোৱালী । বসুন্ধৰাই সেইবোৰ বুজি নাপায় । তাইৰ দীঘল চুলিকোছা দুডাল বেণী কৰি মাকে আঁচুৰি দিয়ে , তাই মাকৰ চৰণ চুই স্কুললৈ যায় । কলেজত নামভৰ্ত্তি কৰাৰ পিছত তাই বেণী গুঠিবলৈ এৰিলে , চুলিকোছা আৰু অলপ দীঘল হ ’ ল । তাইৰ

দ্য নিউ গাৰ্ল ইন দ্য চিটী

---প্ৰিয়ম দি জ্যোৎস্না---  (১)  "হাজাৰজনৰ দৰে ময়ো যেতিয়া মুম্বাইলৈ আহিছিলোঁ, তেতিয়া নিজৰ বয়-বস্তুবোৰৰ সৈতে কিছুমান সপোনো বান্ধি আনিছিলো। তাৰ ভিতৰত আটাইতকৈ ডাঙৰ সপোনটো আছিল--এগৰাকী লেখক হোৱাৰ সপোন। যেতিয়া মোক এই প্ৰৱন্ধটো লিখিবলৈ কোৱা হৈছিল, তেতিয়াই হয়তো মোৰ সপোনটো বাস্তৱলৈ ৰূপান্তৰিত হ'ল। কিন্তু অশেষ চেষ্টাৰ পিছতো মই এই প্ৰৱন্ধটো লিখিবলৈ পৰা নাছিলোঁ। প্ৰতিবাৰেই লিখিবলৈ লওঁতে এনেকুৱা লাগিছিল যেন বহু কথা থাকি গৈছে। এই চহৰখনৰ বিষয়ে এনেকুৱা কি ক'ম যি আজিলৈকে কোনেও কোৱা নাই! সেইকাৰণে জমা দিয়াৰ এৰাতিৰ আগত প্ৰৱন্ধটো মই ফালি পেলালো আৰু পুনৰ লিখিবলৈ আৰম্ভ কৰিলো।       কেৱল দুমাহতে এক অদ্ভুতধৰণৰ প্ৰেম হৈ গ'ল এই চহৰখনৰ সৈতে। চহৰখন মোৰ আপোন যেন লগা হ'ল। ইয়াৰ কাৰণ কি হ'ব পাৰে? মোৰ নতুন উৎসাহমূলক চাকৰিটো ,মোৰ সৰু ফ্লেটটো নে মোৰ স্বাধীনতা? এই চহৰখনে এনেকুৱা কি দিছে মোক , যি মোৰ আপোন হৈ পৰিছে? প্ৰকৃততে উত্তৰটো বহুদিন ধৰি মোৰ চকুৰ সন্মুখতে আছিল, কিন্তু মইহে ধৰিব পৰা নাছিলোঁ। মুম্বাইলৈ আহিয়েই প্ৰথম ৰাতি মই কাৰোবাক লগ পালো। এজন ল'ৰাক। বন্ধু, ৰূ

হৰ্ষাভোগলে অথবা ছেহৱাগহঁতৰ কথাৰে….

--- সুমন্ত সৌৰভ কাকতি --- অন্য জনপ্ৰিয় খেলতকৈ ক্ৰিকেট সময়ৰ দিশৰ পৰা কিছু দীঘলীয়া খেল , ছয়-চাৰি বা উইকেইৰ সঘন পতন নঘটিলে ক্ৰিকেট সাধাৰণতে বিৰক্তিকৰ আৰু আমনিদায়ক হৈ উঠে , কিন্ত সেইসময়তে পোনপটীয়া সম্প্ৰচাৰৰ হিন্দী ভাষাৰ কমেণ্ট্ৰি বস্কৰ মাইক্ৰফোণত বাজি উঠা ” চিপছ কা পেকেট অঔৰ ৰবীন্দ্ৰ জাডেজা কা অভাৰ কব খতম হো জ্যায়ে পতা নহী চলতা” “প্যায়াৰ মে ডুবা হুৱা লড়কা , চায় মে ডুবা হুৱা বিস্কুট অঔৰ বিনা ৰাণ কে বেটছমেন কিছি কাম কা নহী ” বা “ইয়ে ইতনা আছান কেটচ থা কি শ্বোলে কা ঠাকুৰ ভি ইছে পকড় চকতা থা ” ( শ্বোলে চিনেমাৰ ঠাকুৰৰ দুয়োখন হাতেই নাছিল ) ,”পাকিস্থান কো গোলী চে নহী কোহলী চে ডৰ লগতা হ্যায় ” খঙাল বিৰাট কোহলিৰ চমৎকাৰ প্ৰদৰ্শনত সন্মোহিত হৈ কোৱা ” বিৰাট কা তেৱৰ মানো সোণে কা জেবৰ ( অলংকাৰ) “ফটে কলাৰ অঔৰ পিতে হুৱে বলাৰ কো ক্যোয়ী ইজ্জত নহী দেতা ” বা চেতেশ্বৰ পূজাৰাক দীৰ্ঘসময় ক্ৰীজত অতিবাহিত কৰাৰ বাবে উদ্দেশ্যি কোৱা” ইয়ে জীয়েন্দী না মিলেগী পূজাৰা ” ইত্যাদি অনেক ধৰণৰ খুহুতীয়া আমোদজনক ওৱান লাইনাৰ বোৰে বিৰক্তিকৰ খেল এখনতো দৰ্শকক আনন্দ দিয়াৰ লগতে মনোযোগ পুনৰবাৰ আকৰ্ষণ কৰিবলৈ সক্ষম হয় । আৰম্ভণিৰ অভাৰট

ইত্যাদি

(ৰচনাকালঃ ২০ ১১ ) বহুদিনৰ মূৰত মোৰ বাবে এটা আবেলি সম্পূৰ্ণ একান্ত ব্যক্তিগতভাৱে ওলাই পৰিল। স্কুলীয়া জীৱনৰ শেষ পৰীক্ষাটো দি উঠাৰ পাছত প্ৰকৃততে সকলোৰে ক’ত যাম, ক’ত নাযাম লাগে নেকি! মোৰো কাৰ্যতঃ একেই হৈছে। কি কৰোঁ কি নকৰোৰ উত্তেজনাত আৰু ঘৰৰ প্ৰৰোচনাত কেইদিনমানৰ বাবে খুড়াহঁতৰ ঘৰতে থাকি আহিলোগৈ। এতিয়া সেয়েহে বহুদিনৰ পিছত, বিহুৰ সময়তহে আজৰি হৈছোঁ আৰু সেই বাবে লগে লগেই মনজিতহঁতৰ ওচৰলৈ ঢাপলি মেলি আহিছোঁ। বিহুৰ সময়। এইকেইদিন গাঁৱত নাথাকিলো বুলিয়েই ইমান পৰিৱৰ্তননো হ’ব পাৰেনে? মহেন্দ্ৰ খুড়াৰ ঘৰৰ আগৰ গছ দুজোপাৰ ওপৰৰ ডাল-পাত কাটি দি গোটেইখন মুকলি কৰি ল’লে, ডিম্পলহঁতৰ আধৰুৱা পকাঘৰটো এতিয়া ৰং দিছে, কণহঁতৰ ঘৰৰ ওচৰতে এটা ডাঙৰ মাছ পুহিবৰ বাবে পুখুৰী খান্দিছে আৰু গাঁৱৰ ৰাস্তাটোতে এটা কালভাৰ্ট নিৰ্মাণ হৈ আছিল, সেইটো সম্পূৰ্ণ হৈ উঠিছে। মুঠতে এক বিৰাট পৰিৱৰ্তন। লাহে লাহে মই ৰাণাহঁতৰ ঘৰ পালোগৈ। আগফালে তাৰ ভনীয়েকে খেলি থকাৰ পৰাই মাত লগালে যে সি ইতিমধ্যেই ঘৰৰ পৰা অন্তৰ্ধান হৈছে। এইবাৰ আৰু মই পোনে পোনে পথাৰ পালোগৈ। কিন্তু মোৰ দুৰ্ভাগ্য যে খেল ইতিমধ্যেই আৰম্ভ হৈ গ’ল আৰু খেলৰ মাজত নতুনকৈ সোমাই খেলি

মাজ ৰাতি কেতেকী (Not a film review)

মাজ ৰাতি কেতেকী বোলছবিখন চালোঁ। প্ৰথমবাৰ, যেতিয়া তেজপুৰৰ পৰা ঘৰলৈ বুলি বাছত আহি আছিলোঁ, তেতিয়া। ঘৰৰ পৰা গুৱাহাটীলৈ যাবলৈ ভাল, এটা নিশাৰ বাট। লখিমপুৰ যাবলৈও ভাল, ডেৰঘণ্টা সময়ৰ প্ৰয়োজন। কিন্তু তেজপুৰলৈ যাবলৈ আমুৱাই যায়। দিনৰ ভাগত যাবলৈ হ’লে ৰাতিপুৱাই ওলাব লাগে, তেজপুৰ পায়গৈ প্ৰায় আঢ়ৈৰ পৰা তিনি বজাৰ ভিতৰত। গৰম দিন হ’লে সহ্যৰ সীমা কেতিয়াবাই পাৰ হৈ যায়। তাতে যদি বাছত মানুহ উঠাবলৈ পদূলিয়ে পদূলিয়ে ৰখায়, তেতিয়া কি কৰোঁ কি নকৰোঁ যেন হয়। এয়া কেৱল মোৰ অভিজ্ঞতাই নহয়, ভূক্তভোগী বহুত। অৱশ্যে ৰেলগাড়ীত যাব পাৰি, বাছযাত্ৰাতকৈ আৰামী হোৱাৰ লগতে ইমান আমনি নালাগে। কিন্তু তাতো মানুহৰ যি ভীৰ, যি হেঁচা ঠেলা, তাৰ ওপৰত আকৌ অপৰিষ্কাৰ পৰিৱেশ আৰু বেগৰ বস্তু চুৰি হোৱাৰ ভয়। গতিকে একেলগে কেইবাটাও গ’লে ৰে’লত যোৱাই ঠিক। সেইদিনা অকলেই তেজপুৰৰ পৰা বাছত আহিবলগীয়া হ’ল, গতিকে চিনেমাখন ওলিয়াই ল’লোঁ।