Skip to main content

পুডুচেৰী পুডুচেৰী(Part II)


সাগৰ দেখিলেই বাৰু সকলোৰে নিজৰ ভাৱনাত ডুব যাবলৈ মন নাযায় নে? বালি আৰু সাগৰৰ পানীৰ সংগমস্থলীত অৰ্ধশৰীৰ ডুবাই ৰাখি মুখখনত ৰ’দৰ উত্তাপ এক নিৰ্দিষ্ট জোখত ৰাখিব পৰাকৈ কাপোৰ এখন, কাণৰ পৰ্দাত বতাহ আৰু জোৱাৰৰ শব্দ আৰু তাৰমাজত নিজৰ ভাৱনাত অলেখ অযুত চিন্তাৰ তৰা এটা দুটাকৈ সন্ধিয়াৰ আকাশত ওলোৱাৰ দৰে, যিমান সময় অতিবাহিত কৰা যায়, সিমানে ওলাই গৈ থাকে। এটা সময়ত আটাইবোৰৰ হিচাপৰ নিয়ন্ত্ৰণ নোহোৱা হৈ পৰে, এক নিৰ্দিষ্ট সময়ৰ অন্তৰে অন্তৰে শৰীৰত স্পৰ্শ দি যোৱা সাগৰৰ ঢৌবোৰেও তাৰেই বতৰা আনে। 
ঋতুপৰ্ণই ন দি কোৱাৰ কাৰণেহে আমি পেৰাডাইজ বীচ্চৰ পৰা ওলাই আহিলোঁ। সমগ্ৰ দিনটো তাত কটাইও যেন আমাৰ হেঁপাহ নপলাব এনেকুৱা লাগি আছিল।
পাৰৰ পৰা উঠি আহি গৰম পানীত গাটো তিয়াই কাপোৰ সলাই ল’লো। কাপোৰ বিশেষকৈ জেপ থকা পেণ্ট পিন্ধি সাগৰত খেলিবলৈ যোৱাটো ভুল, বালিবোৰ সোমাই ওলাই যাবলৈ মন নকৰে। বালি উলিয়াই কাপোৰ সলাই মেলি আহো মানে ইফালে ৰ’দ মূৰৰ ওপৰত উঠিছিলহি। ইফালে ৰাতিপুৱাই খোৱা, সাগৰৰ পাৰৰ পৰা উঠি আহোঁতেহে যেন ভোক পিয়াহৰ কথা মনলৈ আহিল। তাৰপাছত মনলৈ আহিল সেইদিনাটো পণ্ডিচেৰী বন্ধ ঘোষণা কৰা আছিল। ঋতুপৰ্ণই প্ৰস্তাৱ দিলে এইদৰে অট’ বিচাৰি থাকিলে সময়ো যাব, পইচাও যাব। তাতকৈ ভাড়ালৈ বাইক তিনিখনমান লৈ লওঁ, নিজৰ ইচ্ছামতে ঘূৰিবও পাৰিম, পইচাও কম খৰচতে হৈ যাব। কথাটোত আমাৰ সকলোৰে ভাল লাগিল। কাৰণ ইমানদিনেতো অট বাছ এইবোৰতে ফুৰি আছোঁ, বাইক এখনত ঘূৰিবলৈ পালে যাত্ৰাটো আৰু অলপ ৰোমাঞ্চকৰ হৈ উঠিব। তাৰোপৰি কোনো এখন ঠাই ভালদৰে জানিবলৈ হ’লে নিজে খোজ কাঢ়ি অথবা বাইক এখন লৈ ল’লে আৰু ভালদৰে জানিব পৰা যায়। সাতে পাচে মিলি আমি ঋতুপৰ্ণৰ মুখলৈ চাই থাকিলোঁ, কাৰণ পণ্ডিচেৰীত অভিজ্ঞতা তাৰহে বেছি আৰু সি ইতিমধ্যে তাত এখন ছেকেণ্ড হেণ্ড বাইক কিনিও লৈছে তাৰ নিজৰ সুবিধাৰ কাৰণে। কিন্তু সেইসময়তে তাৰ মুখখন আকৌ বিব্ৰত হোৱা দেখা গ’ল, “আজিতো বন্ধ, বাইক ভাড়ালৈ দিয়াকেইটা বা আছে নে নাই!”
মনটো দুটা কাৰণে ভাল লাগি আছিলে, প্ৰথম আকৌ সাগৰৰ পাৰত গৈ পানী খেলিবলৈ পাম, দ্বিতীয়তে বাইক চলাই চলাই পণ্ডিচেৰী ঘূৰিবলৈ পাম। কিন্তু ঋতুপৰ্ণৰ বিব্ৰত মুখখনে মনটো সেমেকাই আনিলে। পণ্ডিচেৰী বন্ধ দিছে যেতিয়া বাইক ভাড়ালৈ দিয়া চেণ্টাৰকেইটাওটো বন্ধই থাকিব। আকৌ তাতে বেছি সময় নায়েই দিনটো শেষ হ’বলৈ, তাৰ পাছতে আমি ৰাতিৰ বাছত বাংগালোৰলৈ ঘূৰিও যাব লাগিব। তথাপি ক’ৰবাত কেনেবাকৈ পাওঁৱেই নেকি বুলি গোটেইকেইটা খোজ কাঢ়িয়েই অলপ দূৰ গৈ থাকিলোঁ, ঋতুপৰ্ণই তাৰ বাইকখনতে আহিছিল, সি আগবাঢ়িল। বেছি দূৰ যাবলগীয়া নহ’ল, আমি অকৰাকেইটাৰ নিচিনাকৈ চাৰিওফালে চাই মেলি গৈ থকাৰ কাৰণেই চাগৈ, এজন মানুহ দৌৰি দৌৰি আমাৰ ওচৰলৈ আহিল আৰু সুধিলে বাইক ভাড়ালৈ লাগিব নেকি? মানুহটো সাক্ষাৎ দেৱতাৰ আৱিৰ্ভাৱ হোৱাৰ দৰে লাগিছিল, লগে লগে আমি দুখন বাইক তেওঁৰ পৰা ভাড়ালৈ ল’লোঁ। দোকান-পোহাৰ প্ৰায় বন্ধই আছিল, কিন্তু তেওঁলোকে সেই তেনেকৈয়ে ৰাস্তাৰ কাষত ৰৈ ৰৈ আমাৰ দৰে দুটামান তাত ফুৰিবলৈ যোৱাৰ নিচিনা চেহেৰাৰ মানুহৰ সন্ধানতেই আছিল। সন্ধান যদি পায়, তেতিয়া সিহঁতৰ নিজৰ ঠাইলৈ লৈ গৈ বাইক ভাড়াত দিয়াৰ বন্দবস্ত কৰি লৈছিল। 



মুঠৰ ওপৰত বাইকৰ যোগান হৈ গ’ল যেতিয়া মনটো আকৌ ভাল লাগিবলৈ ধৰিলে। আমি মানুহ যিহেতু পাঁচটা আছিলোঁ, গতিকে এখন বাইকত তিনিটাকৈ উঠিবলগীয়া হ’ল। নিজৰ ঠাইত বেলেগ কথা, কিন্তু ঘৰৰ পৰা ইমান দূৰৈত এখন বাইকত তিনিটা? ঋতুপৰ্ণই একদম গভীৰ আশ্বাস দিলে, “ইয়াত পুলিচকো এখন বাইকত তিনিটাকৈ যোৱাই দেখিবা, ইয়াত এইবোৰৰ পাৰ্মিচন আছে, একদম চিন্তা কৰাৰ দৰকাৰ নাই”। ঋতুপৰ্ণই আমাক কথাটো এনেই কোৱা যেনহে লাগিল। ইতিমধ্যে ইমান অসুবিধা হৈছেই আকৌ আৰু এখন বাইক উপৰঞ্চিকৈ লৈ সেইখন অকলে কোনে চলাব নচলাব তাক লৈ সময় যাতে অপচয় নহয় সেইকাৰণে যেন মিছা আশ্বাস এটা দি থ’লে। কিন্তু অলপ পাছতে দেখিলোঁ আমাৰ দৰে কেইবাটাও, এখন বাইকতে তিনিটা তিনিটাকৈ উঠি একদম আৰামত গৈ আছে। ঠিকেই আছে, এতিয়া তেন্তে আমাৰো চিন্তা নাই, মাত্ৰ আমাৰ লক্ষ্যস্থল পোৱাৰহে কথা। 
ঋতুপৰ্ণ আগে আগে আৰু আমাৰ বাকী বাইক দুখন তাৰ পাছে পাছে। বন্ধৰ দিন হোৱা কাৰণে প্ৰায় ৰাস্তা খালি খালি হৈ আছিল, গতিকে বৰ বেছি যান-জটৰ চিন্তা নাছিল। অৱশ্যে পুলিচ থান দুখনমান পাৰ হৈ যাবলগীয়া হৈছিল আৰু তেতিয়া সেইফালে মূৰ নকৰাকৈ খৰধৰকৈ পাৰ কৰাৰ চিন্তাহে কৰিছিলোঁ। যিমান কোনেও একো নকৰে বুলি ক’লেও তিনিটা উঠি যোৱাটো নিয়ম নহয় যেতিয়া ভয় লাগিবই, তাতে অসমতো নাই আমি। ৰ’দটো মূৰৰ ওপৰলৈ আহি খাওঁ খাওঁ মূৰ্তি ধৰিছিলেই ইতিমধ্যে আৰু বাইক চলাবলৈ পাই পেটৰ ভোকটোৱেও অলপ সময়ৰ কাৰণে মূৰ পোলোঙা দিছিলে। ঋতুপৰ্ণই প্ৰস্তাৱ দিলে মেংগ্ৰভ ফৰেষ্টলৈ যোৱাৰ। তাত পানীৰ মাজত অৰণ্য এখন আছে, নাৱেৰে যাব লাগে, ধুনীয়া। সি যিহে লোভ লগাধৰণেৰে কৈছে, আমি গোটেইকেইটাই বীচ্চলৈ যোৱাৰ কথা পাহৰি তালৈ যোৱাৰ কথা পাঙিলোঁ। ইতিমধ্যে ইণ্টাৰনেটত থকা ফটো চাই উত্তেজনাৰ শিখৰত। কিন্তু আমি য’ত আছিলোঁ, তাৰপৰা প্ৰায় আশী(৮০) কিল’মিটাৰ যাব লাগিব, তাতে আকৌ ঋতুপৰ্ণও আচলতে আগেয়ে গৈ পোৱা নাই, সি মাত্ৰ ইয়াৰ আগেয়েও কাৰোবাৰ লগত যোৱাৰ পৰিকল্পনাহে কৰিছিল। তালৈ যোৱা মানে অহাই যোৱাই ১৬০ কিল’মিটাৰ, আহি আমাৰ ৰাতিৰ বাছ পাওঁহি নাপাওঁহি তাৰ কোনো নিশ্চয়তা নাই। মেংগ্ৰভৰ পৰিকল্পনা আমি পণ্ডিচেৰী অহাৰ আগেয়ে হোৱা নাছিল, নহ’লে আজিয়ে ঘূৰি যোৱাৰ বাবে বাছৰ টিকটো কৰাৰ কথা নাছিল। কিন্তু তাৰ ফটোবোৰ দেখি আৰু ঋতুপৰ্ণৰ প্ৰলোভনে আমাক পুনৰবাৰ ভবাই তুলিলে। সকলোৰে মনৰ চিন্তাবোৰ এনেকুৱাধৰণৰঃ
ক) তালৈ গ’লে আজি ঘূৰি যাব পৰা নহ’ব, অথচ ইয়ালৈ আহিছোঁয়ে যেতিয়া এই মাত্ৰ আশী কিল’মিটাৰ দূৰত থকা ঠাইখন এৰিনো কেনেকৈ যাওঁ? 
খ) পাছত যেনিবা আহিলোৱেই, তেতিয়া এইখিনি মূহুৰ্তৰ দৰে সময় ঘূৰাই নিৰ্ঘাত ঘূৰাই নাপাওঁ। 
গ) এনেকৈ বাইক চলাই গৈ বেলেগ এখন ঠাইত ৰ’ড ট্ৰিপ কৰাৰ সুযোগ “জীৱনত আকৌ নাপাওঁ দুনাই”
ঘ) ধৰি ল’লোঁ, আমি আজি মেংগ্ৰভলৈ নগৈ বাংগালোৰ ঘূৰিয়ে গ’লোঁ। পাছত যেতিয়া লগৰবোৰৰ আগত গৈ কমগৈ আমি পণ্ডিচেৰী ফুৰি আহিলোগৈ, আৰু তেতিয়া যদি কোনোবাই কয় পণ্ডিচেৰী গৈ মেংগ্ৰভ চাই নাহিলি, তেন্তে কি চালি—তেতিয়া কিমান লাজ লাগিব!
পাঞ্জাৱী ধাবা এখনত সোমাই দুপৰীয়াৰ আহাৰ খাই থাকোঁতে সকলোৰে মতামত লৈ সিদ্ধান্ত লোৱা হ’ল আজি আৰু মেংগ্ৰভলৈ যোৱা নহ’ব। যিহেতু ঋতুপৰ্ণৰো আগেয়ে তালৈ যোৱাৰ অভিজ্ঞতা নাই আৰু ইতিমধ্যে দিনৰ আধাভাগ পাৰ হৈছিলই গতিকে খৰধৰকৈ লোৱা যিকোনো সিদ্ধান্তই আমাৰ বেছি অপকাৰহে কৰিব। গতিকে জয়খম্বাই বাছৰ টিকেট বাতিল কৰিলে আৰু তাৰ পাছ দিনা ৰাতিপুৱাই পুনৰ বাইক লৈ মেংগ্ৰভলৈ যোৱাৰ কথা ঠিক হ’ল। 
সেইদিনা ৰাতিলৈ আমি পণ্ডিচেৰী বিশ্ববিদ্যালয়ৰ কাম্বেন হোষ্টেলত থাকিলোঁ। আমি যোৱাৰ সময়ত গৰম বন্ধ শেষ হৈ নতুন শিক্ষাবৰ্ষৰ আৰম্ভণি হ’বলৈ লৈছিল, তাৰে নৃতত্ব বিভাগৰ স্নাতকোত্তৰ শ্ৰেণীত নামভৰ্তি কৰা অসমৰ জয়দ্বীপ ফুকনক লগ পালোঁ। পণ্ডিচেৰী বিশ্ববিদ্যালয়ৰ যথেষ্ট ডাঙৰ কেম্পাছ, মুখ্যদ্বাৰৰ পৰা আমি থকা হোষ্টেল পাবলৈ প্ৰায় ২ কিল’মিটাৰ যাব লাগে। ওচৰে পাজৰে কেইবাটাও হোষ্টেল, যথেষ্ট ডাঙৰ। হোষ্টেলৰ কোঠাবোৰো যথেষ্ট উন্নতমানৰ। ভাত খাই উঠি আমি গোটেইকেইটা ৰাতিৰ চাৰে বাৰমান বজাত গৰমত ফুৰিবলৈ বুলি ওলাই গ’লোঁ। আমি যোৱাৰ সময়ত তাত তেতিয়া থকা ছাত্ৰ ছাত্ৰীসকলো ওলাই আহিছিল--ফুৰিবলৈ, কিছুমানে ছাইকেল স্কুটি চলাই, কিছুমানে ফুটবলো খেলি আছিল। 
সেইদিনা ৰাতিলৈ ঋতুপৰ্ণৰ কৃপাত অক্টোপাছ খোৱাৰ সৌভাগ্যও হ’ল। 

(To be continued)


Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

মাতৃভাষা আৰু আমাৰ দায়িত্ব

Photo Source:  www.bragitoff.com অসমীয়া ভাষাৰ ব্যৱহাৰ আৰু বিদ্যালয়ত অসমীয়া ভাষা শিক্ষণ মাধ্যম হোৱাৰ ক্ষেত্ৰত ইতিমধ্যে যথেষ্ট বাদানুবাদ আৰম্ভ হৈছে আৰু এই সন্দৰ্ভত সকলোৱে একমত হ ' ব পৰাকৈ যিকোনো এটা সিদ্ধান্ত এতিয়ালৈকে আৱিষ্কাৰ হোৱা নাই(হয়তু নহব) । অসমীয়া ভাষাৰ প্ৰচাৰ , ব্যৱহাৰ , অসমৰ শিক্ষাৰ মাধ্যম হিচাপে কেৱল অসমীয়া ভাষাৰ ব্যৱহাৰ কৰা আদিবোৰ সততে সংবাদ মাধ্যমৰ শীৰ্ষস্থান অধিকাৰ কৰা দেখিবলৈ পোৱা গৈছে।   প্ৰত্যেক বছৰে মেট্ৰিকৰ ফলাফল ঘোষণা কৰাৰ পাছত বাতৰিকাগজৰ শিৰোনামবোৰেও (উদাহৰণস্বৰূপে ব্যক্তিগত খণ্ডৰ ইংৰাজী মাধ্যমৰ জয়যাত্ৰা) এইক্ষেত্ৰত এক ভূমিকা বহন কৰা দেখা যায়। পোনপ্ৰথমে আমি ইংৰাজী ভাষাৰ আগ্ৰাসনৰ কথাকে যদি চাবলৈ যাওঁ , ইয়াৰ মূলতে হ ' ল ইংৰাজসকলৰ সমগ্ৰ বিশ্বত উপনিৱেশ স্থাপনৰ যি প্ৰক্ৰিয়া , তাৰ ফলত প্ৰায় সৰু বৰ সকলো দেশতে এই ভাষাৰ প্ৰচলন আৰু ফলাফলস্বৰূপে বিশ্বৰ প্ৰধান ভাষা হিচাপে এতিয়া ইংৰাজী ভাষাৰ সিংহাসন লাভ। প্ৰায়সংখ্যক দেশৰে প্ৰধান ভাষা( official language) হিচাপে ইংৰাজী ভাষা ব্যৱহাৰ হৈ আহিছে আৰু শেহতীয়া তথ্যমতে সমগ্ৰ বিশ্বৰ দুই মিলিয়ন লোকে তথ্যৰ আদান প্ৰদা

প্ৰিয়বন্ধু

Photo source: http://srzimmartist.blogspot.com (ৰচনাকালঃ ২০০৯) ঘণ্টাটো পৰাৰ লগে লগে গোটেই শ্ৰেণীটোৱেই প্ৰাণ পাই উঠিল। সকলোৱে চিঞৰ বাখৰ কৰি বাহিৰলৈ ওলাই গ'ল যদিও এজন তাৰ ব্যতিক্ৰম। ভালকৈ লক্ষ্য কৰিলে দেখা যায় যে দুচকুত অশ্ৰুৰ জিলিকণি, উদাস মুখৰ ভাও দি থকা এজন ল'ৰা। কিছুসময় পাছতঐ তালৈ এজাক ছোৱালীৰ আগমণ ঘটিল। সিহঁতৰ উশৃংখল হাঁহি, মন্তব্যবোৰে ল'ৰাটোৰ চকুপানীৰ নৈখন খৰস্ৰোতা হোৱাতহে সহায় কৰিলে। নাম তাৰ বৰুণ। শ্ৰেণীৰ আটাইতকৈ শান্ত ল'ৰা। শান্ত মানে একেবাৰে মুখৰ পৰা মাত নোলায়েই। কিন্তু তাৰ মনটো বৰ বহল। শ্ৰেণীৰ সকলো শিক্ষকৰে প্ৰিয়পাত্ৰ সি। তাৰ নম্ৰ, ভদ্ৰ আচৰণে তাক বিপদত নেপেলোৱাও নহয়। বিশেষকৈ, শ্ৰেণীৰ উৎপতীয়া কেইবাটাও ল'ৰাই তাৰ চৰিত্ৰ নষ্ট কৰাৰ চেষ্টা চলায়েই থাকে। কিন্তু তৰোৱালতকৈ কলম সদায় শক্তিশালী। তাৰ চৰিত্ৰ নামে বগা কাজগখিলাত সি ধূলিকণা এটাও পৰিবলৈ নিদিয়ে। শ্ৰেণীত তাৰ স্থান চতুৰ্থ। স্থানক লৈ সি কোনোদিনে গৰ্ব কৰা নাই আৰু তাক দেখিলে এনে লাগে যেন সি সেয়া কৰাৰ প্ৰয়োজনবোধো কৰা নাই। সময়মতে স্কুললৈ আহি শিক্ষকৰ নিৰ্দেশানুসৰি নিয়মমাফিক কৰ্ত্তব্যসমাপন কৰি সি

আকাশবাণী

     সৰুতে ৰাতিপুৱা শুই উঠাৰ পৰা ৰাতি ভাত খোৱাৰ পৰলৈকে যদি কিবা এটা বস্তু একেৰাহে আমাৰ লগত লাগিয়ে থাকে বুলি কবলৈ যাওঁ , নিশ্চয়কৈ তাৰ ভিতৰত ৰেডিঅ ' ৰ নামটোও সংলগ্ন কৰিব লাগিব। আজিকালিৰ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলৰ কথা নাজানো , কিন্তু মই হোষ্টেল অহাৰ আগলৈকে নিয়মীয়াকৈ ৰেডিঅ ' ৰ অনুষ্ঠান উপভোগ কৰিছিলোঁ। প্ৰকৃততে ৰেডিঅ ' শুনাটো একপ্ৰকাৰৰ বাকীবোৰ দৈনন্দিন কামৰ দৰেই আছিল। আমাৰ অঞ্চলত গুৱাহাটী আকাশবাণী কেন্দ্ৰৰ অনুষ্ঠানসমূহ সম্প্ৰচাৰিত হোৱাত অসুবিধা হৈছিল(দূৰত্বৰ বাবে) আৰু আমাৰ ৰাতিপুৱাবোৰ আৰম্ভ হৈছিল ডিব্ৰুগড় আকাশবাণী কেন্দ্ৰৰ পৰা সম্প্ৰচাৰিত ৰাতিপুৱাৰ অনুষ্ঠানসমূহৰ জৰিয়তে। এক বিশেষ সুৰ ধ্বনিৰ জৰিয়তে কেন্দ্ৰৰ প্ৰত্যেকখন অধিৱেশন আৰম্ভ হৈছিল।

মোৰ নৱছাত্ৰাবাস

“ মই অহাৰ লগে লগে সাউতকৈ উঠি গৈ ফুল ছাৰ্টটো পিন্ধিলি যে ? হা ? গৰম উঠা নাই নেকি ?” “ ছাৰ হ ’ ব , একো নহয় । ইমান গৰমো   উঠা নাই ” “ অ , হ ’ ব বাৰু । ইয়াত থাকি পঢ়া শুনা কৰিবলে খালি নেপাহৰিবি । ঢকুৱাখনাৰ পৰা পঢ়িবলে আহিছ , পঢ়িবি , কিবা অসুবিধা পালে মোক কবি , ৰাকেশ পৰাণক কবি ” । ৰাকেশ পৰাণ মানে হোষ্টেলৰ সেইসময়ৰ মণিটৰ ৰাকেশদা আৰু পৰাণদা । ৰাকেশদা মোৰ ৰুমমেটো আছিল । নিজৰ কোঠাৰ পৰা বাহিৰলে ওলালেই তথা ৰূমলে কোনোবা ছিনিয়ৰ আহিলে যাতে আমাক ফুলছাৰ্ট আৰু লংপেণ্ট পিন্ধা দেখা পায় , তেনেকুৱা এটা কটকটীয়া নিয়মে আমাক সকলোক বান্ধি থৈছিল । জুন মাহৰ শেষ দিন । ইমান সময়ে যেনতেন সহ্য কৰি অধীক্ষক ড০ বিমান চেতিয়া ছাৰে কথাখিনি কৈ মোৰ ৰুমৰ দুৱাৰখন পাৰ হোৱাৰ লগে লগেই ছাৰ্টটো খুলি পেলাই ফেনৰ তলত বহি পৰিলোঁ ।

অসমীয়া ভূচিত্ৰাৱলী

---চন্দ্ৰমা দুৱৰী বৰগোহাঞি--- ২০১৮ চনৰ ৪ ফেব্ৰুৱাৰীৰ দেওবৰীয়া বিচিত্ৰাত ৰবেন্দ্ৰ কুমাৰ দাসদেৱৰ ভূচিত্ৰাৱলীৰ বৰ্ণনাই আমাকো লৈ গ'ল দূৰ অতীতৰ তৃতীয় চতুৰ্থ পঞ্চম শ্ৰেণীত অঁকা আমাৰ চিৰচেনেহী জন্মভূমি অসমৰ মানচিত্ৰখনলৈ। ১৯৬৭ চনত যেতিয়া ৩য় শ্ৰেণীৰ বৃত্তি পৰীক্ষা দিবলৈ বাচনিভুক্ত হলো, ভূগোল বিষয়ত নিজ জিলাৰ এখন মেপ আঁকি জিলাৰ সদৰ ঠাই, নদী আদি বহুৱাবলৈ আহিছিল। তাৰ পাছত অসমৰ মেপ খন আকিবলৈ আমাক শ্ৰ্দ্ধাৰ গগন চেতিয়া ছাৰে শিকাইছিল। দাসদেৱে কোৱাৰ দৰে প্ৰথমে মেপখনৰ চাৰিসীমা জুখি স্কেলৰ সহায়ত সমান সমান জোখত বৰ্গক্ষেত্ৰ  আঁচ দি মেপখন আঁকিবলৈ শিকাইছিল। তাৰপাছত জিলাৰ সদৰ ঠাই, তেলৰ পুঙ থকা ঠাই, নদী আদি বহুৱাবলৈ দেখুৱাই দিয়ে। বিদ্যালয়ত থকা অসমীয়া ভূচিত্ৰাৱলীখনৰ পৰা ছাৰে মেপত থকা জিলাৰ সদৰ ঠাই, উত্তৰবাহিনী-দক্ষিণবাহিনী নদীবোৰ, তেল শোধনাগাৰ থকা ঠাইৰ নামসমূহ লিখি মেপত বহুৱাই আনিবলৈ দিয়ে। ঘৰত আহি ককাইদেউহঁতক খাটনি ধৰোঁ ভূচিত্ৰাৱলী এখন লাগে নিজাকৈ। ককাইদেউ বাইদেউহঁতৰ ভূচিত্ৰাৱলী বিলাক সিহঁতক দৰকাৰ হোৱাৰ বাবে দেউতাই নতুনকৈ মোক এখন ভূচিত্ৰাৱলী কিনি দিছিল। বিদ্যালয়লৈ আনিলে ভূগোল পিৰিয়ডত আটাইয়ে লগ হৈ ভূ

প্ৰতিধ্বনি

পল্লৱীয়ে যদি আগতে স্কুললৈ যোৱাৰ আগতে মাকক কয় , মই বইল কৰা কণী খাবলৈ বেয়া পাওঁ , মোক ভাজি দে , মাকে ক ’ ব বায়েৰে দেখোন একোতে অজুহাত দেখুৱাই নেপায় , তইনো কেনেকৈ ইমান আলসুৱা স্বভাৱৰ হলি । আৰু তাৰ পাছত তাই বইল কৰা কণীটো খঙতে নি পকা মজিয়াত পেলাই দিলে কণীটো খাব পৰাও হৈ থাকে , মজিয়াখনো নাভাঙে আৰু অৱশেষত গৈ তাই ভাজি কৰা কণীও খাবলৈ নাপায় । পাছত বায়েক বসুন্ধৰাই নিজৰ ভাগৰটো তাইক দি দিয়ে আৰু তাই মজিয়াত পৰাটো খায় । কলেজ পোৱাৰ পাছত বজাৰলৈ অথবা ক ’ ৰবালৈ ওলাই যাবলৈ হ ’ লে মাকক নিবলৈ দেউতাকৰ স্কুটিখন কোনে চলাব ? পল্লৱীয়ে কেইবাদিনো মুখ ওন্দোলাই , পিন্ধিবলৈ বুলি আনি লোৱা চেণ্ডেল দলিয়াই মেলি চালে , কিন্তু মাক সদায় ডাঙৰ জীয়েক বসুন্ধৰাৰ লগতহে যাব । স্কুটি চলাব পাৰিলে বুলিয়ে কি হ ’ ল ? পল্লৱী সৰু ছোৱালী । বইল কৰা কণী খালে যে তেলত ভজাতকৈ বেছি শক্তি পোৱা যায় , সেয়া বুজি নোপোৱা সৰু ছোৱালী । বসুন্ধৰাই সেইবোৰ বুজি নাপায় । তাইৰ দীঘল চুলিকোছা দুডাল বেণী কৰি মাকে আঁচুৰি দিয়ে , তাই মাকৰ চৰণ চুই স্কুললৈ যায় । কলেজত নামভৰ্ত্তি কৰাৰ পিছত তাই বেণী গুঠিবলৈ এৰিলে , চুলিকোছা আৰু অলপ দীঘল হ ’ ল । তাইৰ

দ্য নিউ গাৰ্ল ইন দ্য চিটী

---প্ৰিয়ম দি জ্যোৎস্না---  (১)  "হাজাৰজনৰ দৰে ময়ো যেতিয়া মুম্বাইলৈ আহিছিলোঁ, তেতিয়া নিজৰ বয়-বস্তুবোৰৰ সৈতে কিছুমান সপোনো বান্ধি আনিছিলো। তাৰ ভিতৰত আটাইতকৈ ডাঙৰ সপোনটো আছিল--এগৰাকী লেখক হোৱাৰ সপোন। যেতিয়া মোক এই প্ৰৱন্ধটো লিখিবলৈ কোৱা হৈছিল, তেতিয়াই হয়তো মোৰ সপোনটো বাস্তৱলৈ ৰূপান্তৰিত হ'ল। কিন্তু অশেষ চেষ্টাৰ পিছতো মই এই প্ৰৱন্ধটো লিখিবলৈ পৰা নাছিলোঁ। প্ৰতিবাৰেই লিখিবলৈ লওঁতে এনেকুৱা লাগিছিল যেন বহু কথা থাকি গৈছে। এই চহৰখনৰ বিষয়ে এনেকুৱা কি ক'ম যি আজিলৈকে কোনেও কোৱা নাই! সেইকাৰণে জমা দিয়াৰ এৰাতিৰ আগত প্ৰৱন্ধটো মই ফালি পেলালো আৰু পুনৰ লিখিবলৈ আৰম্ভ কৰিলো।       কেৱল দুমাহতে এক অদ্ভুতধৰণৰ প্ৰেম হৈ গ'ল এই চহৰখনৰ সৈতে। চহৰখন মোৰ আপোন যেন লগা হ'ল। ইয়াৰ কাৰণ কি হ'ব পাৰে? মোৰ নতুন উৎসাহমূলক চাকৰিটো ,মোৰ সৰু ফ্লেটটো নে মোৰ স্বাধীনতা? এই চহৰখনে এনেকুৱা কি দিছে মোক , যি মোৰ আপোন হৈ পৰিছে? প্ৰকৃততে উত্তৰটো বহুদিন ধৰি মোৰ চকুৰ সন্মুখতে আছিল, কিন্তু মইহে ধৰিব পৰা নাছিলোঁ। মুম্বাইলৈ আহিয়েই প্ৰথম ৰাতি মই কাৰোবাক লগ পালো। এজন ল'ৰাক। বন্ধু, ৰূ

হৰ্ষাভোগলে অথবা ছেহৱাগহঁতৰ কথাৰে….

--- সুমন্ত সৌৰভ কাকতি --- অন্য জনপ্ৰিয় খেলতকৈ ক্ৰিকেট সময়ৰ দিশৰ পৰা কিছু দীঘলীয়া খেল , ছয়-চাৰি বা উইকেইৰ সঘন পতন নঘটিলে ক্ৰিকেট সাধাৰণতে বিৰক্তিকৰ আৰু আমনিদায়ক হৈ উঠে , কিন্ত সেইসময়তে পোনপটীয়া সম্প্ৰচাৰৰ হিন্দী ভাষাৰ কমেণ্ট্ৰি বস্কৰ মাইক্ৰফোণত বাজি উঠা ” চিপছ কা পেকেট অঔৰ ৰবীন্দ্ৰ জাডেজা কা অভাৰ কব খতম হো জ্যায়ে পতা নহী চলতা” “প্যায়াৰ মে ডুবা হুৱা লড়কা , চায় মে ডুবা হুৱা বিস্কুট অঔৰ বিনা ৰাণ কে বেটছমেন কিছি কাম কা নহী ” বা “ইয়ে ইতনা আছান কেটচ থা কি শ্বোলে কা ঠাকুৰ ভি ইছে পকড় চকতা থা ” ( শ্বোলে চিনেমাৰ ঠাকুৰৰ দুয়োখন হাতেই নাছিল ) ,”পাকিস্থান কো গোলী চে নহী কোহলী চে ডৰ লগতা হ্যায় ” খঙাল বিৰাট কোহলিৰ চমৎকাৰ প্ৰদৰ্শনত সন্মোহিত হৈ কোৱা ” বিৰাট কা তেৱৰ মানো সোণে কা জেবৰ ( অলংকাৰ) “ফটে কলাৰ অঔৰ পিতে হুৱে বলাৰ কো ক্যোয়ী ইজ্জত নহী দেতা ” বা চেতেশ্বৰ পূজাৰাক দীৰ্ঘসময় ক্ৰীজত অতিবাহিত কৰাৰ বাবে উদ্দেশ্যি কোৱা” ইয়ে জীয়েন্দী না মিলেগী পূজাৰা ” ইত্যাদি অনেক ধৰণৰ খুহুতীয়া আমোদজনক ওৱান লাইনাৰ বোৰে বিৰক্তিকৰ খেল এখনতো দৰ্শকক আনন্দ দিয়াৰ লগতে মনোযোগ পুনৰবাৰ আকৰ্ষণ কৰিবলৈ সক্ষম হয় । আৰম্ভণিৰ অভাৰট

ইত্যাদি

(ৰচনাকালঃ ২০ ১১ ) বহুদিনৰ মূৰত মোৰ বাবে এটা আবেলি সম্পূৰ্ণ একান্ত ব্যক্তিগতভাৱে ওলাই পৰিল। স্কুলীয়া জীৱনৰ শেষ পৰীক্ষাটো দি উঠাৰ পাছত প্ৰকৃততে সকলোৰে ক’ত যাম, ক’ত নাযাম লাগে নেকি! মোৰো কাৰ্যতঃ একেই হৈছে। কি কৰোঁ কি নকৰোৰ উত্তেজনাত আৰু ঘৰৰ প্ৰৰোচনাত কেইদিনমানৰ বাবে খুড়াহঁতৰ ঘৰতে থাকি আহিলোগৈ। এতিয়া সেয়েহে বহুদিনৰ পিছত, বিহুৰ সময়তহে আজৰি হৈছোঁ আৰু সেই বাবে লগে লগেই মনজিতহঁতৰ ওচৰলৈ ঢাপলি মেলি আহিছোঁ। বিহুৰ সময়। এইকেইদিন গাঁৱত নাথাকিলো বুলিয়েই ইমান পৰিৱৰ্তননো হ’ব পাৰেনে? মহেন্দ্ৰ খুড়াৰ ঘৰৰ আগৰ গছ দুজোপাৰ ওপৰৰ ডাল-পাত কাটি দি গোটেইখন মুকলি কৰি ল’লে, ডিম্পলহঁতৰ আধৰুৱা পকাঘৰটো এতিয়া ৰং দিছে, কণহঁতৰ ঘৰৰ ওচৰতে এটা ডাঙৰ মাছ পুহিবৰ বাবে পুখুৰী খান্দিছে আৰু গাঁৱৰ ৰাস্তাটোতে এটা কালভাৰ্ট নিৰ্মাণ হৈ আছিল, সেইটো সম্পূৰ্ণ হৈ উঠিছে। মুঠতে এক বিৰাট পৰিৱৰ্তন। লাহে লাহে মই ৰাণাহঁতৰ ঘৰ পালোগৈ। আগফালে তাৰ ভনীয়েকে খেলি থকাৰ পৰাই মাত লগালে যে সি ইতিমধ্যেই ঘৰৰ পৰা অন্তৰ্ধান হৈছে। এইবাৰ আৰু মই পোনে পোনে পথাৰ পালোগৈ। কিন্তু মোৰ দুৰ্ভাগ্য যে খেল ইতিমধ্যেই আৰম্ভ হৈ গ’ল আৰু খেলৰ মাজত নতুনকৈ সোমাই খেলি

মাজ ৰাতি কেতেকী (Not a film review)

মাজ ৰাতি কেতেকী বোলছবিখন চালোঁ। প্ৰথমবাৰ, যেতিয়া তেজপুৰৰ পৰা ঘৰলৈ বুলি বাছত আহি আছিলোঁ, তেতিয়া। ঘৰৰ পৰা গুৱাহাটীলৈ যাবলৈ ভাল, এটা নিশাৰ বাট। লখিমপুৰ যাবলৈও ভাল, ডেৰঘণ্টা সময়ৰ প্ৰয়োজন। কিন্তু তেজপুৰলৈ যাবলৈ আমুৱাই যায়। দিনৰ ভাগত যাবলৈ হ’লে ৰাতিপুৱাই ওলাব লাগে, তেজপুৰ পায়গৈ প্ৰায় আঢ়ৈৰ পৰা তিনি বজাৰ ভিতৰত। গৰম দিন হ’লে সহ্যৰ সীমা কেতিয়াবাই পাৰ হৈ যায়। তাতে যদি বাছত মানুহ উঠাবলৈ পদূলিয়ে পদূলিয়ে ৰখায়, তেতিয়া কি কৰোঁ কি নকৰোঁ যেন হয়। এয়া কেৱল মোৰ অভিজ্ঞতাই নহয়, ভূক্তভোগী বহুত। অৱশ্যে ৰেলগাড়ীত যাব পাৰি, বাছযাত্ৰাতকৈ আৰামী হোৱাৰ লগতে ইমান আমনি নালাগে। কিন্তু তাতো মানুহৰ যি ভীৰ, যি হেঁচা ঠেলা, তাৰ ওপৰত আকৌ অপৰিষ্কাৰ পৰিৱেশ আৰু বেগৰ বস্তু চুৰি হোৱাৰ ভয়। গতিকে একেলগে কেইবাটাও গ’লে ৰে’লত যোৱাই ঠিক। সেইদিনা অকলেই তেজপুৰৰ পৰা বাছত আহিবলগীয়া হ’ল, গতিকে চিনেমাখন ওলিয়াই ল’লোঁ।